A ubicuidade da linguaxe complexa entre os seres humanos é un apaixonante descubrimento, e, para moitos observadores, constitúe mesmo unha proba de que a linguaxe é innata. Con todo, para os escépticos máis recalcitrantes, como o filósofo Hilary Putnam, non representaba proba algunha. Non todo o que é universal é innato. Do mesmo xeito que os viaxeiros de outrora xamais descubriron unha tribo desprovista de linguaxe, os antropólogos de hoxe día teñen problemas para atopar sociedades que aínda non coñezan a-Coca-Cola, os vídeos ou as camisetas de Bart Simpson.
A linguaxe era universal moito antes de que o fose a Coca-Cola, tamén era máis útil. Igualmente universal é o feito para comer coas mans, en lugar dos pés, e a ninguén se lle ocorre invocar un instinto especial de levar a man á boca para explicalo. A linguaxe é algo moi valioso para todas as actividades cotiás que realiza unha comunidade: preparar alimentos e refuxio, amar, discutir, negociar, ensinar. Ao ser a necesidade a nai do enxeño, a linguaxe ben puido ser inventado varias veces ao longo da historia por pobos con suficientes recursos. (Se cadra o home inventou a linguaxe para satisfacer a súa impenitente necesidade de queixarse.) Así pois, a gramática universal podería ser un simple reflexo das esixencias universais da experiencia humana e das limitacións universais do procesamento humano de información. Todas as linguas do mundo teñen palabras para nomear «auga» e «pé», porque todo o mundo necesita referirse á auga e aos pés. Ningún idioma ten unha palabra cun millón de sílabas porque ninguén tería tempo de proferila.
Unha vez inventado, a linguaxe puido enraizarse nunha determinada cultura mediante o ensino de pais a fillos e a imitación dos nenos aos seus pais. Daquelas culturas dotadas de linguaxe, este propagouse como o lume nun reguero de pólvora a outras culturas máis silenciosas. E no fondo de todo este proceso ten que haber unha intelixencia tan marabillosamente flexible como a humana, coas súas estratexias de aprendizaxe xerais de propósito múltiple. En suma, da universalidade da linguaxe non se segue a existencia dun instinto da linguaxe da mesma maneira que ao día séguelle a noite. Para convencernos de que existe un instinto da linguaxe, terei que construír un argumento que nos levará desde as xergas dos pobos modernos ata uns hipotéticos xenes da gramática. Os pasos intermedios, cruciais para o meu argumento, proceden da miña propia especialidade profesional, o estudo do desenvolvemento da linguaxe en nenos. A peza crave do mesmo é a idea de que a linguaxe complexa é universal porque os nenos realmente o reinventan xeración tras xeración, e non porque se lles ensine, porque sexan moi listos en xeral, ou porque lles sexa útil, senón porque sinxelamente non poden evitalo. Seguidamente imos introducirnos por este carreiro de feitos.
No seu libro: O Instinto da lingua
É dicir,
Unha linguaxe existe porque ten utilidade para os seus falantes, porque comunica algo interesante, cos falantes deben coñecer, debe conter as limitacións naturais (non terás palabras con 10 sílabas) e lóxicas, explicar onde están as cousas, a auga, os llóns, os ríos, que conteñen (Eo), o mal tempo da zona, as inundacións (Sar), a posición, o que verás alí, etc, se se dá trigo (buí) ou non (Nigrán), se son amigables (láncara), se hai moita vaca (boiro) ou onde se pode orar(gui). Converter unha linguaxe útil nunha linguaxe estúpida de xentes que escoitan e pronuncian mal (din santiso cando querían dicir san tirso -e non teñen nin idea da utilidade de que se chame así ou referencian a hipotéticos personaxes).
En fin, quero resaltar que o que vemos na toponimia celta é unha toponimia útil. Na toponimia latina ou deformada ou fake toponimia é unha toponimia de fadas e inventos, ilóxica, de deformacións múltiples e imposibles- en 8 lugares de Galicia din Bascuas cando aparentemente ali foron Vascos-que si sabían como se chamaban e non era Bascuas.
- Log in to post comments