Por qué o celta marcou o diminutivo galego, e portugués? II

Miramos o mapa da entrada anterior e vemos tres -ou catro- terminacións de diminutivo coa mesma orixe, moi próximas:

Ino en Asturias- e parte de  León

Iño en Galego

-inho en Portugués-

Cal é a cuarta? Pois a que supoño orixinal, a de Fonsagrada, nenín, pequenín, ... hai que saber que en Fonsagrada tamén se utiliza o verbo celta tá para dicir está...

Vexamos, claramente o sufixo -in en  gaélico é o seguinte

-ín1, suff. (gs. ~, pl. ~í).Little, tiny. 1. (Used as simple diminutive: corresponds in gender to the original word, but is always min gs.) (a) (With m. noun) An firín feosaí, the wizened little man. An t-éinín bíogach, the chirpy little bird. (b) (With f. noun) An bheainín ghleoite, the charming little woman.

Está clara a evolución do sufixo ín celta a ino en Asturias-León e a iño e inho no galego-portugués. Ademais explica que se queremos buscar a orixe celta dunha palabra ou topónimo rematado en iño, probablemente o orixinal sexa -ín.