Amergin

Unha reflexión sobre o tipo de linguaxe celta galego que estamos a desvelar son os versos de Amergin (un poeta celta galego, a todas luces).

A historia de Amergin cóntaa a Galipedia Amergin Glúingel, pero aquí só  vou usar a súa poesía como exemplo do que era a fala celta galega que dá lugar á toponimia galega. Hai frases e topónimos algo raros para a nosa sensibilidade actual como Meira (Eu en dicir) ou Meirás (Eu na raza). Parece que quen fala son as cousas ou lugares que teñen vida e intelixencia, diriamos que mente, e nos explican algo do que son. Dálles unha oportunidade aos lugares para explicar a súa calidade.

Pois ben, imos reproducir o poema de Amergin cantado por Luar na Lubre na que aparece ese perfil na que os animais falan en primeira persoa e explican as súas principais calidades. A primeira tradución é de (1904), Augusta, Lady Gregory

"I am the wind on the sea;

I am the wave of the sea;

I am the bull of seven battles;

I am the eagle on the rock

I am a flash from the sun;

I am the most beautiful of plants;

I am a strong wild boar;

I am a salmon in the water;

I am a lake in the plain;

I am the word of knowledge;

I am the head of the spear in battle;

I am the god that puts fire in the head;

Who spreads light in the gathering on the hills?

Who can tell the ages of the moon?

Who can tell the place where the sun rests?"[9]

Que a traduce Luar na Lubre así:

Eu son o vento no mar

Son unha onda no océano

Son o ruxido do mar

Son o Touro das sete loitas

Eu son un corvo nos cantís

Son unha pinga de xiada

Un valoroso xabarín

Son salmón nunha lagoa

Eu son un lago n’antiga chaira

Son unha montaña nun home

Son unha verba con destreza

Son a punta dunha lanza

Son o deus da inspiración

Quen venceu a escárpada montaña

Quen anuncia as fases da lúa

Quen di onde cae o solpor?

Quen chamou o gando da casa de Tetis

A quen sorrín as estrelas qu’emerxen do mar

Feitizos de lanza? Feitizos do vento.

adianto que non son só Meira ou Meirás, Seimeira ou Meirama topónimos deste estilo que falan en primeira persoa co estilo Amergin, senón que hai un cento máis a desvelar máis adiante, de modo que vese ese como un estilo único, galego e universal de facer poesía, pensamento sobre as cousas e incluso indagación sobre os misterios da ciencia

Quen anuncia as fases da lúa

Quen di onde cae o solpor?

Quen chamou o gando da casa de Tetis

A quen sorrín as estrelas qu’emerxen do mar

Esa cultura, unha cultura refinada en miles de anos, está a cen anos luz dos "imbéciles e escuros" que queren afundir a cultura celta galega nunha preromanización xeral, nun deseño desas xentes como parvos, incultos, lelos, desprezables e afásicos. A orixe de que os nosos fillos non queran seguir sendo así, queren ser guapos e "romanos".