Como consecuencia dos dous números anteriores case estamos con capacidade para resolver palabras semellantes. Imos aló:
Quintiá, quizais unha casa dos parentes
Quintián=Casa nobre dos parentes án1, a1. Bright, brilliant; splendid, noble.
Morquintián=A casa grande e nobre dos parentes án1, a1. Bright, brilliant; splendid, noble.
Imos ver outras opinións:
O topónimo Quintián (do antropónimo masculino xermánico Quíntila, Quintilanis ou Kíntila, -anis) pode referirse a varios lugares de Galicia:
- Quintián, lugar da parroquia de Muxa no concello de Lugo.
- Quintián, lugar da parroquia de Cela no concello de Outeiro de Rei.
- Quintián, lugar da parroquia de Friolfe no concello do Páramo.
- Quintián, lugar da parroquia de Beade no concello de Vigo.
Xa temos aquí un dos famosos xermanos inexistentes, de nome Quintila, neste caso.
Agora ben nesta hipótese quintián é algo illado, xermánico, sen nada que ver coas seguintes palabras galegas:
Quintiá, Morquintian, Quintás, Quintá. Eu o que estou afirmando é que todas esas palabras veñen do celta e están relacionadas, forman parte da mesma lingua e da mesma estrutura semántica e noutro caso é un paracaidista alemán -kíntila- que no século VI caeu neses catro lugares. Cada un que se quede co que mellor lle pareza.
O que se ve de todos modos é que a vía sempre negada, nestes últimos anos, de usar o celta como chave da toponimia é fructífera e real. E outras opcións son simples invencións.
Engadir que estas palabras perviven na toponimia, de modo abundante, porque parecen latinas: quinta, quinto está na lingua latina. As deixaron pasar, os nosos inquisidores da lingua na idade media, porque parecían latinas. Agora o ven semellante a un nome xermánico. E eu as vexo pura e simplemente celtas. Non me diredes que non ten o seu aquel, ser unhas palabras con tantos pretendentes e orixes posibles.
- Log in to post comments